Ο Ίθαν κινήθηκε μαζί τους, με τα χέρια του σταθερά αλλά την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Τα λεπτά παρατάθηκαν, το ένα βαρύτερο από το προηγούμενο. Αλλά η γραμμή στο μόνιτορ έλεγε την αλήθεια. Επίπεδη. Καμία ανταπόκριση. Η λέαινα που είχε παλέψει για να φέρει τη ζωή στον κόσμο είχε φύγει, αφήνοντας πίσω της τρία μικρά που δεν είχαν μητέρα.
Μια σιωπή έπεσε βαριά σαν πέτρα. Όλοι γνώριζαν τις πιθανότητες. Τα λιονταράκια χωρίς μητέρα σπάνια ζούσαν πολύ. Η φόρμουλα μπορούσε να τα κρατήσει στη ζωή, αλλά η ζεστασιά, η περιποίηση, η παρηγοριά -τα άυλα μαθήματα που μόνο μια μητέρα μπορούσε να δώσει- αυτά δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν από μηχανές ή ανθρώπινα χέρια. Ακολούθησαν συναντήσεις. Ο διευθυντής ανησυχούσε για τα πρωτοσέλιδα και τις αγωγές.