Οι εβδομάδες έγιναν μήνες και τα μικρά μεγάλωσαν γρήγορα. Οι πατούσες τους, που κάποτε ήταν αδέξιες και μαλακές, βάρυναν από μυς. Δεν χωρούσαν πια κάτω από το σώμα της Μπέλα, αλλά απλώνονταν δίπλα της σαν μικρές σκιές των λιονταριών που προορίζονταν να γίνουν. Ο Ίθαν είδε την αλλαγή πιο καθαρά την ώρα του φαγητού.
Αυτό που κάποτε άρχιζε με τσιρίδες και παιχνιδιάρικα σπρωξίματα, τώρα άρχιζε με χαμηλό γρύλισμα. Τα μικρά ορμούσαν στο κρέας με κοφτερά δοντάκια, τραβώντας και γρυλίζοντας. Η Μπέλα έσφιγγε τη μουσούδα της έτσι κι αλλιώς, τα έσπρωχνε στην άκρη με ένα φύσημα, και -ως εκ θαύματος- την άφηναν. Διεκδίκησε μάλιστα τα πρώτα αποφάγια, κουνώντας την ουρά της σαν να ήταν η αρχηγός του γεύματος.