Η Μπέλα δεν γαύγιζε στους ελέφαντες, δεν τρόμαζε όταν οι παπαγάλοι ούρλιαζαν, δεν κουνιόταν καν όταν τα λιοντάρια γουργούριζαν χαμηλά στο λαρύγγι τους. Το μόνο που έκανε ήταν να παρακολουθεί με σοβαρό βλέμμα, γέρνοντας το κεφάλι της σαν να άκουγε κάτι που οι υπόλοιποι είχαν χάσει.
Ο Ίθαν βρήκε αυτό το βλέμμα ανησυχητικό, όχι επειδή τον φόβιζε, αλλά επειδή έμοιαζε να τον ζυγίζει, να μετράει τις σιωπές του περισσότερο από τα λόγια του. Καθώς οι μέρες γίνονταν εβδομάδες, η Μπέλα χαρτογράφησε τη ρουτίνα του. Ήξερε πότε έπρεπε να κάνει στην άκρη όταν έσερνε ένα λάστιχο, πότε να τρέχει στη φτέρνα του όταν κουβαλούσε κουβάδες ζωοτροφών, πότε να κουλουριαστεί κοντά στην είσοδο του προσωπικού για να περιμένει.