Τη νύχτα, ο Ζάκαρι έμενε περισσότερο, παρακολουθώντας τη Ντέιζι να κοιμάται. Οι πατούσες της σπαρταρούσαν από τα όνειρα, σαν να κυνηγούσε κάτι που δεν μπορούσε να φτάσει. Φανταζόταν ότι τα ονειρευόταν – τα μικρά της, τα χαμένα της παιδιά. Αναρωτήθηκε αν τον κατηγορούσε. Αναρωτήθηκε αν κάποια μέρα θα τον κοιτούσε και θα έβλεπε μόνο προδοσία.
Εν τω μεταξύ, η δημοτικότητα του ζωολογικού κήπου μειωνόταν. Χωρίς τη Ντέιζι και τα μικρά μαζί, έχασε το θαύμα του. Ο κόσμος λιγόστευε, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μετακόμιζαν. Ο Ζάκαρι ένιωσε παράξενα ανακουφισμένος. Όσο λιγότερο το θέαμα, τόσο λιγότερο ο έλεγχος. Ωστόσο, άφησε και ένα κενό. Σαν η ιστορία τους, που κάποτε ήταν ζωντανή, να σβήνεται τώρα, αφήνοντας πίσω της μόνο πόνο και σιωπή.