Ένα βράδυ, η Ντέιζι κατέρρευσε μετά από έναν σύντομο περίπατο. Ο πανικός κατέλαβε τον Ζάκαρι καθώς γονάτισε δίπλα της, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Σηκώθηκε ξανά, τρεμάμενη αλλά αποφασισμένη, ακουμπώντας στο πόδι του. Εκείνος χάιδεψε την αραιωμένη γούνα της, ψιθυρίζοντας υποσχέσεις. Ορκίστηκε ότι δεν θα την άφηνε να σβήσει χωρίς να ξέρει ότι είχε σημασία.
Καθώς τα αστέρια φώτιζαν τη νύχτα, ο Ζάκαρι παρέμεινε στο κλουβί με τις τίγρεις. Τριγυρνούσαν στις σκιές, με μάτια που έλαμπαν σαν κάρβουνα. Κάπου βαθιά μέσα του, ένιωθε ότι η ιστορία δεν είχε τελειώσει. Δεν ήξερε πότε ή πώς, αλλά ο αέρας έφερε μια φόρτιση, έναν ψίθυρο. Μια μέρα, κάτι θα έσπαγε.