Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πήραν μυρωδιά. Τα πρωτοσέλιδα φούντωσαν: “Οι τίγρεις είναι πολύ επικίνδυνες;” “Το θαύμα του ζωολογικού κήπου γίνεται θανατηφόρο;” Διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τις πύλες, με ταμπέλες να ανεμίζουν, φωνάζοντας για τη σκληρότητα και τον κίνδυνο. Ο Ζάκαρι απέφευγε τις κάμερες, βυθισμένος στις δουλειές του σπιτιού, με το πρόσωπό του σφιγμένο. Κάθε βρυχηθμός από το κλουβί φαινόταν τώρα ενισχυμένος, τροφοδοτώντας την καταιγίδα που τους περιέβαλλε.
Νύχτα με τη νύχτα, περπατούσε στο χώρο, σταματώντας στο κλουβί με τις τίγρεις. Τα μάτια τους έλαμπαν μέσα από τα κάγκελα, τον ακολουθούσαν με ανησυχητική εστίαση. Στάθηκε εκεί, με την ανάσα του να θολώνει στον κρύο αέρα, και ένιωσε το βάρος του αναπόφευκτου να τον πιέζει. Κάτι ερχόταν. Δεν μπορούσε να αποφασίσει αν ήταν έλεος ή καταδίκη.