Η φήμη γι’ αυτό που είχε κάνει ο Ίθαν διαδόθηκε αθόρυβα στην πόλη. Οι γείτονες τον σταματούσαν στο δρόμο, του έκαναν νεύματα σεβασμού ή του έλεγαν μια καλή κουβέντα. Στην αρχή, η προσοχή τον αναστάτωσε -δεν την είχε αναζητήσει ποτέ- αλλά σιγά σιγά τον ρίζωσε. Δεν ήταν πια απλώς ένας νεοφερμένος με ένα νοικιασμένο δωμάτιο πάνω από ένα μαγαζί. Ήταν πλέον μέρος του τόπου, δεμένος με την ιστορία του, συνυφασμένος με τη μνήμη του.
Ένα βράδυ, καθώς ο Ίθαν έφευγε από το σπίτι του γέρου με το ηλιοβασίλεμα να βάφει χρυσάφι τους λόφους, σταμάτησε στην πύλη. Μέσα, ο άντρας καθόταν δίπλα στο παράθυρο, με τη φωτογραφία προσεκτικά ακουμπισμένη δίπλα του και το μπρούτζινο κλειδί στο χέρι του.