Το ένα κομμάτι μετά το άλλο εξαφανιζόταν μέχρι που το πακέτο χάθηκε. Για μια σύντομη στιγμή, ο Ίθαν ένιωσε ικανοποιημένος, ακόμα και περήφανος. “Αυτό ήταν”, είπε σιγά σιγά. “Απλά πεινάς. Τίποτα περισσότερο” Ο σκύλος έγλειψε τη μουσούδα του, έκατσε πίσω στα καπούλια του και τον κοίταξε. Τα μάτια του, αν και θαμπά από την εξάντληση, έλαμπαν παράξενα.
Στη συνέχεια, χωρίς προειδοποίηση, γύρισε και συνέχισε να σκάβει. Σαν το φαγητό να μην ήταν παρά μια σύντομη διακοπή, μια παύση για να τροφοδοτήσει την πραγματική του αποστολή. Το χώμα πετούσε σε σύντομες, απελπισμένες εκρήξεις, τα νύχια έτριζαν την πέτρα, κάθε κίνηση ήταν γεμάτη βιασύνη. Η ανακούφιση του Ίθαν έφυγε και αντικαταστάθηκε από μια υφέρπουσα ανατριχίλα.