Απότομα, το γάβγισμα του Μάιλο σταμάτησε. Η σιωπή άφησε τα αυτιά του Γουέιντ να βουίζουν. Ανάγκασε τον εαυτό του να κινηθεί πιο γρήγορα, ψάχνοντας για πατημασιές στα μαλακά φύλλα. Κάθε ραγισμένο κλαδί κάτω από τα πόδια του ακουγόταν βροντερό μέσα στη σιωπή. Οι σκιές στρεβλώνονταν γύρω του, ένα απόκοσμο σκηνικό για την αντιπαράθεση που διαισθανόταν ότι επίκειται.
Περνώντας μέσα από μια τελευταία συστάδα, ο Γουέιντ βρήκε ένα μικρό ξέφωτο όπου η χλωμή λάμψη του φεγγαριού αποκάλυψε τον Μάιλο να στέκεται άκαμπτος. Όλο το σώμα του σκύλου έτρεμε από την ένταση, με το βλέμμα καρφωμένο σε μια πανύψηλη φιγούρα. Η ανάσα του Γουέιντ κόπηκε: ήταν ένα ελάφι, πλατύσωμο και αναμφισβήτητα ογκώδες, με τα κέρατά του να αποτελούν μια εντυπωσιακή κορώνα από οστά.