“Πήγαινε, αγόρι μου”, ψιθύρισε ο Γουέιντ χαϊδεύοντας τα αυτιά του σκύλου. “Βρες το σταθμό των δασοφυλάκων. Φέρε βοήθεια” Παρόλο που ο Μάιλο γκρίνιαζε διαμαρτυρόμενος, ο Γουέιντ του έκανε έντονη κίνηση να φύγει. Διχασμένος, ο Μάιλο υπάκουσε τελικά, τρέχοντας πίσω από τον δρόμο που είχαν έρθει, με το αχνό κουδούνισμα του λουριού του να χάνεται στα βάθη του δάσους.
Τώρα μόνος του, ο Γουέιντ ανάγκασε τον εαυτό του να κοιτάξει ξανά τον τάρανδο. Η αναπνοή του κόλλησε, τα πλευρά του φουσκώνανε από τον προφανή πόνο. Απαλά, μίλησε, με τη φωνή του να σπάει: “Θα βοηθήσω αν μπορώ” Η άλκη ανοιγόκλεισε τα μάτια, σχεδόν σαν να καταλάβαινε. Στη συνέχεια, με δύσκολα βήματα, γύρισε και κουτσαίνοντας μπήκε βαθύτερα στα δέντρα.