Ωστόσο, κάτι στο μετρημένο βάδισμα του ελαφιού είχε μια βαρύτητα που ο Γουέιντ δεν μπορούσε να αγνοήσει. Αν το έχανε από τα μάτια του, ήταν σίγουρος ότι θα το μετάνιωνε για πάντα. Ο χρόνος θόλωσε στο λυκόφως που αραίωνε.
Διέσχισαν ανώμαλο έδαφος με πεσμένους κορμούς και γλιστερά βρύα, ενώ η άλκη έκανε περιστασιακά παύσεις για να σταθεροποιηθεί. Τα νεύρα του Γουέιντ τίναζαν με κάθε θρόισμα κλαδιών πέρα από το οπτικό του πεδίο, κάθε υπόκωφο σπάσιμο κλαδιών κάτω από τα πόδια του.