Κοίταξε πάνω από τον ώμο του περισσότερες από μία φορές, φανταζόμενος μάτια στο σκοτάδι να τον κρίνουν γι’ αυτή την τρέλα. Το δάσος φαινόταν φορτισμένο, κάθε σιλουέτα πεύκου μεταμορφωνόταν σε μια απειλητική παρουσία.
Ωστόσο, ο τάρανδος προχωρούσε αποφασιστικά, σαν να καθοδηγούνταν από κάποια ανείπωτη οδηγία. Κάθε φορά που δίσταζε, ο Γουέιντ έπιανε τον εαυτό του να περιμένει, με το σώμα του σφιγμένο από την ανησυχία, αλλά την καρδιά του απαλή από συμπάθεια. Συνειδητοποίησε, με ένα ξαφνικό άγχος, ότι δεν είχε ιδέα πόσο μακριά είχαν φτάσει.