Ο Γουέιντ σταμάτησε σε ορισμένα αποσπάσματα που ανέφεραν συγκεκριμένες τοποθεσίες και χρόνους εγκατάστασης, και ο κάποτε ελπιδοφόρος θαυμασμός του συγγραφέα μετατράπηκε σε μια ανησυχητική επιθυμία να βρει το ασύλληπτο μοσχάρι με οποιοδήποτε κόστος. Μέχρι τις τελευταίες εγγραφές, το ημερολόγιο ξεχείλιζε από ζοφερή αποφασιστικότητα.
Οι σελίδες ήταν γεμάτες με προσεκτικά σχεδιασμένα διαγράμματα παγίδων, οδηγίες για την ανάμειξη ισχυρών ηρεμιστικών και λίστες υλικών για την κατασκευή συρμάτινων παγίδων. Ο συγγραφέας δεν αποκαλούσε πλέον αυτά τα πλάσματα “μεγαλοπρεπή” ή “ζωτικής σημασίας για το οικοσύστημα”, αλλά τα συζητούσε με όρους κέρδους, κύρους και φήμης που θα ακολουθούσε αν εξασφάλιζε αποκλειστικές λήψεις της σπάνιας λευκής άλκης.