Μετά από ώρες που έμοιαζαν με ώρες, ο Γουέιντ είδε φευγαλέα έναν πανύψηλο, οδοντωτό ογκόλιθο να στέκεται μοναχικά ανάμεσα στα δέντρα. Το φεγγάρι έριχνε τη σκιά του σαν ένα γιγάντιο μαύρο νύχι. Κρίκοι έτρεξαν στο δέρμα του – αυτός έπρεπε να είναι ο “γιγάντιος βράχος” από το ημερολόγιο. Μια πικάντικη μυρωδιά στον αέρα υποδήλωνε δόλωμα.
Η προσοχή επιβράδυνε τα βήματα του Γουέιντ. Σκόνταψε το δάσος με το κλαδί του, προσέχοντας για κρυμμένες παγίδες. Λίγα μέτρα πιο μέσα, το έδαφος βυθίστηκε σε μια ύποπτη κοιλότητα. Γονάτισε, απομακρύνοντας τα φύλλα, αποκαλύπτοντας έναν λάκκο καμουφλαρισμένο με ξύλα. Στον πυθμένα του, μια μικρή μορφή κλαψούριζε.