Μέχρι το ξημέρωμα, η ιστορία είχε διαδοθεί στη μικρή ορεινή πόλη: πώς ένας ταπεινός καθηγητής μαθηματικών και ο πιστός του σκύλος βοήθησαν να σωθεί ένα σπάνιο λευκό μοσχάρι από αδίστακτους λαθροθήρες. Οι ντόπιοι αποκάλεσαν τον Γουέιντ ήρωα, αν και ο ίδιος απέκρουσε τον τίτλο. Ένιωθε μόνο ευγνωμοσύνη – για τον Μάιλο, για το δάσος και για το πληγωμένο ελάφι, η σιωπηλή έκκληση του οποίου έθεσε τα πάντα σε κίνηση.
Καθώς οι αστυνομικοί έσπευδαν να καθαρίσουν τις παγίδες και να συγκεντρώσουν στοιχεία, ο Γουέιντ κοίταξε τον τάρανδο για τελευταία φορά. Το ογκώδες πλάσμα τον κοίταξε στα μάτια και μετά γύρισε να χαϊδέψει το μοσχαράκι, σαν να ήθελε να υποσχεθεί ότι και οι δύο θα άντεχαν. Κάτι σ’ αυτή την ανταλλαγή βλέψεων ξεπάγωσε τον παρατεταμένο φόβο στην καρδιά του Γουέιντ.