Ήταν μια γλυκόπικρη ανακούφιση, μια αναγνώριση του λάθους του παρελθόντος και η παρηγοριά της γνώσης ότι η λύκαινα θα ήταν τώρα εκεί που ανήκε, στην άγρια φύση όπου θα μπορούσε να ζήσει ελεύθερα και με ασφάλεια. Το βάρος του μυστικού του έφυγε και αντικαταστάθηκε από μια αίσθηση γαλήνης.
Ο Χένρι ένιωσε μια ήρεμη ικανοποίηση γνωρίζοντας ότι είχε παίξει ρόλο σε αυτή τη λύση. Είχε βοηθήσει τόσο τον κ. Κάρλτον όσο και τον λύκο να βρουν τον δρόμο που τους αρμόζει. Η εμπειρία αυτή είχε εμβαθύνει την κατανόησή του για την απομόνωση του γέρου και για τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει κάποιος για να αναζητήσει συντροφιά. Ήταν ένα βαθύ μάθημα συμπόνιας και η σημασία της αντιμετώπισης δύσκολων αληθειών για το γενικότερο καλό.