Ο Λούκας ήταν πάντα ένα ήσυχο παιδί. Στα 14 του, είχε ήδη καταλάβει το κεντρί του να μην ταιριάζεις. Τα ρούχα του ήταν παλιά, φθαρμένα στις άκρες, και τα μαλλιά του δεν έδειχναν ποτέ σωστά, όσο κι αν προσπαθούσε. Το σχολείο δεν ήταν ένα μέρος άνεσης, ήταν το μέρος όπου ένιωθε αόρατος.
Οι μαθητές -ειδικά οι δημοφιλείς- είχαν τις σφιχτοδεμένες ομάδες τους. Ο Λούκας δεν ανήκε σε καμία από αυτές. Δεν ανήκε πραγματικά πουθενά. Έτσι, βρήκε τη διαφυγή του στο δάσος πίσω από το σχολείο, όπου μπορούσε να είναι μόνος του. Ένα μέρος για να σκεφτεί, να αναπνεύσει, να ξεχάσει για λίγο το χάος της εφηβείας.