Η αναπνοή του κόπηκε. Αυτό δεν ήταν μέρος του σχεδίου. Είχε έρθει εδώ για να βοηθήσει, να συγκεντρώσει στοιχεία και να φύγει πριν νυχτώσει. Αλλά ο ουρανός είχε ήδη μελανιάσει από το λυκόφως και το δάσος μπροστά του φαινόταν απίστευτα σκοτεινό. Το να πάει πιο βαθιά τώρα, μόνος και άοπλος, ένιωθε σαν να έπεφτε κατευθείαν σε παγίδα.
Αλλά τότε κοίταξε ξανά στα μάτια του ελαφιού. Δεν ήταν απλώς απελπισμένα, ήταν φοβισμένα. Κάτι εκεί έξω είχε τρομοκρατήσει αυτό το πλάσμα. Δεν του ζητούσε απλώς να τον ακολουθήσει – τον παρακαλούσε. Το βάρος αυτής της συνειδητοποίησης έπεσε βαρύ στο στήθος του Τζέικομπ, αναδεύοντας κάτι βαθιά μέσα του.