Μια απότομη ριπή ανέμου θρόισε τα δέντρα, κάνοντας τα κλαδιά να βογκούν σαν κάτι ζωντανό. Ο Τζέικομπ έσφιξε το σαγόνι του, καθώς κάθε ένστικτο του φώναζε να γυρίσει πίσω. Τα δάχτυλά του έσφιξαν γύρω από τη φωτογραφική μηχανή καθώς έκανε ένα διστακτικό βήμα μπροστά, δοκιμάζοντας τη στιγμή. Η άλκη ακινητοποιήθηκε, τον παρακολουθούσε και τα αυτιά της τεντώνονταν. Μετά, σαν ικανοποιημένη, γύρισε και μπήκε πιο βαθιά στο δάσος.
Ο Τζέικομπ κατάπιε τον φόβο που ανέβηκε στον λαιμό του. Το δέρμα του τσίμπησε καθώς ανάγκασε τα πόδια του να κινηθούν. Κάθε νεύρο στο σώμα του τον φώναζε να σταματήσει, να γυρίσει πίσω όσο μπορούσε ακόμα. Αλλά τα πόδια του συνέχισαν να προχωρούν, παρασυρόμενα από κάτι μεγαλύτερο από τη λογική. Δεν μπορούσε να το αγνοήσει.