Εξαπλώθηκαν γρήγορα, ψάχνοντας μέσα στις σειρές, με τα μάτια να σηκώνονται προς τα αγκαθωτά κλαδιά. Η Σαμάνθα προσπέρασε τα σκελετωμένα δέντρα, με τις αναπνοές της κοφτές και τραβηγμένες. Έπρεπε να τον βρει. Ήταν κοντά – το ένιωθε στα κόκκαλά της, να βουίζει σαν ηλεκτρικό ρεύμα κάτω από το δέρμα της.
Και τότε το είδε. Η αναπνοή της κόπηκε. Σκαρφαλωμένη στην κρεμασμένη, μουχλιασμένη οροφή του εγκαταλελειμμένου υπόστεγου του οπωρώνα ήταν μια τεράστια αετοφωλιά -διαμπερές, αχανές, χτισμένο από χοντρά κλαδιά και άχυρα. Στεκόταν εκεί σαν ένα παράξενο, ζωντανό πλάσμα, σε τέλεια θέση πάνω από τον οπωρώνα.