Οι σειρήνες ήχησαν, ενώ οι γείτονες έσφιγγαν τα παράθυρά τους, προσπαθώντας να ρίξουν μια ματιά. Στη μέση της λεωφόρου Όκριτζ, η Σαχάρα στεκόταν ακίνητη, με το χρυσό της τρίχωμα να γυαλίζει κάτω από τα φώτα του δρόμου. Τα τουφέκια της αστυνομίας σημάδευαν σταθερά, αλλά κανείς δεν τολμούσε να κουνηθεί. Μια παιδική φωνή διέσχισε τη σιωπή: “Με κοιτάζει κατάματα”
Τα αγκομαχητά απλώθηκαν καθώς το λιοντάρι έκανε ένα βήμα μπροστά, με τους μύες του να είναι συσπειρωμένοι σαν ελατήρια. Η κάμερα ενός δημοσιογράφου έκανε κλικ, ο ήχος ακούστηκε εκνευριστικά δυνατά μέσα στην τεταμένη ησυχία. Οι γονείς τράβηξαν τα παιδιά τους πιο κοντά. Κάποιος ψιθύρισε: “Τελείωσε” Ωστόσο, η Σαχάρα δεν όρμησε. Σήκωσε το κεφάλι της, τα μάτια της έψαχναν για κάτι που κανείς δεν καταλάβαινε.
Ο Τομ Ρέγιες έσπασε το οδόφραγμα, κουνώντας τα χέρια του. “Μην πυροβολείτε!” φώναξε. Όλα τα μάτια στράφηκαν προς το μέρος του, του ανθρώπου που είχε αναθρέψει το λιοντάρι από μικρό. Η φωνή του έσπασε από την επείγουσα ανάγκη: “Σας παρακαλώ!” Το πλήθος πάγωσε, παγιδευμένο μεταξύ φόβου και δυσπιστίας.