Περιτριγυρισμένη από την καταπιεστική σιωπή και τις κρυφές απειλές του δάσους, η Χέιζελ ένιωσε μια αμήχανη σύνδεση με την άγρια φύση, σαν η ίδια η φύση να κρατούσε την αναπνοή της, περιμένοντας κάτι άγνωστο να ξεδιπλωθεί.
Τα μάτια της αρκούδας μιλούσαν για εμπιστοσύνη και απελπισία, προσεγγίζοντάς την με έναν τρόπο που δεν μπορούσε να αγνοήσει. Ενώ προσπαθούσε να ανακαλύψει περισσότερα, το χέρι της Χέιζελ ακούμπησε κάτι ασυνήθιστο – ένα παλιό, φθαρμένο ημερολόγιο θαμμένο κάτω από πευκοβελόνες.