Ο Ρέιμοντ Κάρτερ ζούσε μόνος του για δώδεκα μακρινούς χειμώνες σε ένα στραβό, περιτριγυρισμένο από κισσό σπίτι στην άκρη μιας ήσυχης πόλης που είχε αναδιπλωθεί στην ύπαιθρο. Κάποτε δάσκαλος γνωστός για το στεγνό του πνεύμα και τη σιδερένια υπομονή του, ο Ρέιμοντ είχε βυθιστεί σε μια ζωή συνήθειας και σιωπής μετά τον χαμό της γυναίκας του, Μαρλίν, πριν από μια δεκαετία και πλέον.
Στα ογδόντα δύο του χρόνια, κουρεύει ακόμα το γκαζόν του με μια μηχανή που κροταλίζει και επιμένει να κουβαλάει τα δικά του καυσόξυλα, ακόμα και όταν οι αρθρώσεις του ουρλιάζουν διαμαρτυρόμενοι. Δεν είχε παιδιά, ούτε στενή οικογένεια. Μόνο ένα σπίτι γεμάτο παλιά βιβλία, ένα ιδιοσυγκρασιακό ραδιόφωνο και μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις που έτριζαν πιο δυνατά το χειμώνα.