Πήρε πάλι τον φακό του, τυλίχτηκε σε διπλές στρώσεις και μπήκε για άλλη μια φορά στην καταιγίδα. Ο άνεμος χτύπησε πιο δυνατά αυτή τη φορά, κόβοντας το πρόσωπο του Ρέιμοντ και τραβώντας το παλτό του σαν άπληστα δάχτυλα.
Έσφιξε το τσίγκινο πιάτο, με το ρηχό στρώμα φυστικοβούτυρο κολλημένο πάνω του σαν καραμέλα. Η μυρωδιά του έκοβε ήδη το κρύο, πυκνή και ευδιάκριτη στον παγωμένο αέρα. Ο Ρέιμοντ κινήθηκε προσεκτικά, ακολουθώντας την προηγούμενη πορεία του στην αυλή.