Το γουρούνι βρισκόταν μαζεμένο στην καρότσα του φορτηγού, ακίνητο, αλλά ανέπνεε. Το μικροσκοπικό πλάσμα ήταν κουλουριασμένο δίπλα του στο κάθισμα του συνοδηγού, τυλιγμένο στο παλιό μάλλινο παλτό του Ρέιμοντ, με την ανάσα του να θολώνει αχνά το παράθυρο.
“Κάνε κουράγιο”, ψιθύρισε ο Ρέιμοντ. “Είμαστε κοντά.” Πήρε τη μεγάλη στροφή στην οδό Χόλοου Κρικ πολύ γρήγορα -το ήξερε τη στιγμή που τα λάστιχα έχασαν την πρόσφυση. Το φορτηγό ανατρίχιασε. Το πίσω μέρος άρχισε να γλιστράει. Τα δέντρα πέρασαν θολά από το παράθυρό του.