Η πίσω αυλή απλωνόταν σαν ένα χλωμό σεντόνι, με μαλακά αναχώματα και σκοτεινές γωνίες διάσπαρτες κάτω από τα δέντρα. Ο Ρέιμοντ στένεψε τα μάτια του, προσπαθώντας να εντοπίσει κίνηση. Στην αρχή, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο το φύσημα του ανέμου, το τρίξιμο των κλαδιών και η αμείλικτη ησυχία του χειμώνα.
Τότε το είδε. Κοντά στον μακρινό φράχτη, μισοθαμμένο σε ένα λούκι, κάτι κουνήθηκε. Έκανε μερικά αργά βήματα προς τα εμπρός. Το σχήμα ήταν δυσδιάκριτο, αλλά ήταν σίγουρα εκεί. Ένα ακανόνιστο εξόγκωμα στο χιόνι, ελάχιστα ορατό αλλά αναμφισβήτητα εκτός τόπου και χρόνου.