Η πρώτη πραγματική απειλή εμφανίστηκε ένα βράδυ κοντά στη γραμμή του φράχτη. Ένας αδύνατος σκύλος κινήθηκε ασταθώς κατά μήκος της άκρης του οικοπέδου, με τα πλευρά του να φαίνονται και το βάδισμά του να είναι ανώμαλο. Η Βανέσα δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν άρρωστο, λυσσασμένο, άγριο ή απλώς απελπισμένο.
Η Μπέτι σταμάτησε να περπατάει. Δεν έτρεξε πίσω προς το σπίτι ούτε φώναξε. Πάγωσε εκεί που στεκόταν, με τα χέρια της συσπειρωμένα προς τα μέσα, με την αναπνοή της ρηχή αλλά ελεγχόμενη. Μια κραυγή έμοιαζε να έχει κολλήσει στα χείλη της.