Παρά τα εμπόδια, η Τζούλια επικεντρώθηκε στη διατήρηση της σταθερότητας για τα παιδιά, η ανθεκτικότητά της δοκιμάστηκε αλλά ήταν ακλόνητη. Η θλίψη κρεμόταν πάνω από το αρχοντικό σαν πυκνό σύννεφο. Η Τζούλια, η Λούσι και ο Μπίλι βρήκαν παρηγοριά η μία στην άλλη, η κοινή τους απώλεια τους έφερε ακόμα πιο κοντά. Πέρασαν τις μέρες τους αναπολώντας τον Χάρολντ, μοιράζοντας ιστορίες και μαθαίνοντας να αντιμετωπίζουν τη θλίψη τους. Παρά το εξεταστικό βλέμμα της πόλης, σταδιακά επουλώνονταν και ο δεσμός τους γινόταν όλο και πιο ισχυρός.
Μια μέρα, καθώς η Τζούλια παρατηρούσε τη Λούσι και τον Μπίλι να παίζουν στον κήπο, πήρε μια απόφαση. Ήταν καιρός οι κάτοικοι της πόλης να καταλάβουν τα αληθινά της κίνητρα. Ένα μείγμα φόβου και αποφασιστικότητας την κυρίευσε. Ήξερε ότι επρόκειτο να προκαλέσει καταιγίδα, αλλά ήταν μια καταιγίδα που ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει.