Εξέπνευσε, σταθεροποιώντας εμφανώς τον εαυτό του. “Ξέρω ότι ακούγεται τρελό. Δεν ήρθα ψάχνοντας γι’ αυτό. Αλλά η χρονική στιγμή… η ηλικία σου… όλα ταιριάζουν. Και όταν σε κοίταξα, δεν είδα μόνο την Έβελιν. Είδα… εμένα. Πάρα πολύ από μένα” Η έκφραση του Λούκας δεν άλλαξε -αλλά το σώμα του τεντώθηκε. “Δεν ξέρω τίποτα με σιγουριά”, είπε ο Ντάνιελ απαλά. “Αλλά αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα…”
Δίστασε και μετά ολοκλήρωσε τη φράση που καθόταν βαριά στο στήθος του: “Νομίζω ότι μπορεί να είμαι ο πατέρας σου” Οι λέξεις έπεσαν σαν πέτρα σε μια ακίνητη λίμνη. Ο Λούκας έκανε ένα βήμα πίσω. Δεν σκόνταψε, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε σκοντάψει. Όλο του το σώμα ένιωθε σαν να είχε μετακινηθεί, αποπροσανατολισμένο από τη βαρύτητα. “Τι;” Η φωνή του μόλις που ξεπερνούσε τον ψίθυρο.