Χωρίς δισταγμό, γύρισε πίσω, με τα βήματά της γρήγορα και αθόρυβα καθώς επέστρεφε στο μαγειρείο. Εκεί, με σταθερό χέρι, κάλεσε τον αριθμό έκτακτης ανάγκης του αεροδρομίου, με το μυαλό της να τρέχει καθώς ανέφερε την επικείμενη άφιξή τους και την ανήσυχη κατάσταση που εκτυλισσόταν στο πλοίο. Η Κάρολ μίλησε επειγόντως στο τηλέφωνο: “Πρέπει να είστε στην πύλη έτοιμοι να επιβιβαστείτε μόλις προσγειωθούμε. Δεν μπορώ να αφήσω αυτή τη γυναίκα να φύγει από το αεροπλάνο με το αγόρι” Η φωνή της έφερε μια αποφασιστικότητα γεννημένη από βαθιά ανησυχία.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, στράφηκε προς τη Joanne, ανταλλάσσοντας ένα βλέμμα που τα έλεγε όλα. “Κάνουμε το σωστό”, τη διαβεβαίωσε η Τζοάν, βάζοντας ένα υποστηρικτικό χέρι στον ώμο της. Η Κάρολ έγνεψε, νιώθοντας το βάρος της απόφασής τους, αλλά ενισχυμένη από την πεποίθηση ότι απέτρεπαν ένα πιθανό ατύχημα. Η κάθοδος του αεροπλάνου έγινε μια αντίστροφη μέτρηση για τη στιγμή της αλήθειας, κάθε δευτερόλεπτο περνούσε με αυξημένη προσμονή.