Μια ώρα πριν, έλεγε στον εαυτό του ότι το παιδί τους είχε τη μύτη του και τα μάτια της. Σχεδίαζε την πρώτη φωτογραφία που θα έστελναν στην οικογένειά του. Τώρα όλα ήταν αστυνομική ορολογία, σακούλες με αποδεικτικά στοιχεία, αναπάντητες κλήσεις. Σκέφτηκε το άδειο καλαθάκι, την ησυχία σε εκείνο το δωμάτιο. Μια διαφορετική σιωπή τον κυρίευε τώρα.
“Τρέξε τον αριθμό!” Η φωνή του Ίθαν ήταν ακατέργαστη. “Μάθε ποιος είναι” Αλλά η ηρεμία του ντετέκτιβ ήταν εξοργιστική. “Το αναλαμβάνουμε. Αυτά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο” Χρόνο. Πάλι αυτή η λέξη. Βαριά, πνιγηρή, γλιστράει μέσα από τα χέρια του. Αν η Λίνα ήταν με κάποιον, γιατί να μην του το πει Γιατί να εξαφανιστεί χωρίς ίχνος