Η πρώτη του σκέψη ήταν μια εξέταση ρουτίνας. Έψαξε για το διάγραμμα, για μια κουβέρτα, για οτιδήποτε. Τίποτα. Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, βγήκε στο διάδρομο, με το μπουκέτο να τσαλακώνεται στην αγκαλιά του. Η νοσοκόμα ήρθε τόσο γρήγορα που ξαφνιάστηκε. “Με συγχωρείτε, η γυναίκα μου, η Λίνα, δεν είναι στο δωμάτιό της”
Το βλέμμα της νοσοκόμας μετατοπίστηκε προς την ανοιχτή πόρτα και μετά ξανά προς το μέρος του, με την αγωνία να είναι χαραγμένη σε κάθε γραμμή του προσώπου της. “Δεν μπορούμε να βρούμε την ασθενή. Ήμασταν έτοιμοι να σας καλέσουμε”, είπε προσεκτικά. Για μια στιγμή, ο Ίθαν απλώς κοίταξε, με τις λέξεις να παλεύουν να πάρουν μορφή στο μυαλό του, αρνούμενες να συναρμολογηθούν σε κάτι που θα μπορούσε να είναι αληθινό.