Ο Έβαν εξήγησε γρήγορα, σκοντάφτοντας στο τι είχε συμβεί. Για μια στιγμή, η Ελίζ δεν είπε τίποτα. Η σιωπή παρατάθηκε όσο χρειαζόταν για να κάνει τους σφυγμούς του να ανέβουν στα ύψη, σαν να ζύγιζε την απάντησή της. Όταν τελικά μίλησε, ο τόνος της ήταν σφιγμένος.
Του είπε ότι δεν είχε ακούσει τίποτα από τη Λάρα εκείνο το βράδυ και προσπάθησε να ακουστεί καθησυχαστική, αλλά κάτι στη φωνή της δεν ταίριαζε με τα λόγια. Ήταν σφιγμένη, προσεκτική, σαν να επέλεγε κάθε λέξη συνειδητά. Ο Έβαν δεν μπορούσε να καταλάβει αν ανησυχούσε -ή αν απέκρυπτε. Πίεσε απαλά, ρωτώντας αν η Λάρα είχε αναφέρει κάποια σχέδια, κάποιο άγχος, κάτι ασυνήθιστο.