Η σκέψη προσέφερε μια αναλαμπή παρηγοριάς πριν διαλυθεί – το σπίτι είχε μείνει σιωπηλό πολύ καιρό για να βγάλει νόημα. Περπάτησε ξανά μέσα στην κουζίνα, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του ότι απλώς βγήκε έξω για να καθαρίσει το μυαλό της. Αλλά το τηλέφωνό της ήταν ακόμα στον πάγκο, το αυτοκίνητό της ακόμα στο δρόμο, και το σούρουπο είχε ήδη βαθύνει και είχε γίνει νύχτα.
Ακόμα και για φάρσα, δεν θα εξαφανιζόταν χωρίς μια λέξη. Άνοιξε το ημερολόγιό της πάνω στο γραφείο. Όλα για την Πέμπτη έμοιαζαν απολύτως φυσιολογικά – μηνύματα, δύο συναντήσεις, μια υπενθύμιση για να τηλεφωνήσει στη μητέρα της. Το αυριανό πρόγραμμα ήταν επίσης σημειωμένο: το μεσημεριανό γεύμα είχε ήδη παραγγελθεί στην καντίνα του γραφείου, μια συνάντηση με την ομάδα της. Τίποτα δεν παρέπεμπε σε διακοπή ή ξαφνικό ρεπό.