Του έλειπε ο τρόπος που η Λάρα αντιδρούσε στις πιο ανόητες στιγμές του -γύριζε τα μάτια της, προσποιούμενη ότι ενοχλήθηκε, τον έσπρωχνε παιχνιδιάρικα όταν το παράκανε. Πρόσφατα φαινόταν απλώς κουρασμένη, χαρίζοντας απαλά χαμόγελα που ξεθώριαζαν γρήγορα. Η δουλειά την είχε εξαντλήσει, τουλάχιστον έτσι έλεγε.
Τα βράδια τους είχαν γίνει πιο ήσυχα, όχι τεταμένα – απλώς βουβά, σαν να ζούσαν ελαφρώς εκτός συγχρονισμού. Υπέθεσε ότι ήταν φυσιολογικό, μια φάση που κάθε ζευγάρι περνούσε κατά καιρούς. Έτσι σκέφτηκε ότι μια μικρή αθώα τρομάρα θα μπορούσε να ανεβάσει τη διάθεση, ίσως να επαναφέρει μια σπίθα από τον συνηθισμένο ρυθμό τους.