Η φωνή της έτρεμε. “Και όταν έτρεξα έξω και κρύφτηκα στον τοίχο, σε άκουσα να φωνάζεις το όνομά μου – αλλά δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ. Δεν μου φάνηκε σαν ασφάλεια. Ακουγόταν σαν κίνδυνος” Το στόμα του έμεινε ανοιχτό. “Λάρα, όχι… δεν ήξερα…”
“Δεν ήθελες να ξέρεις”, έκοψε απότομα η Μίρα. “Δεν ρώτησες ποτέ γιατί ανατριχιάζει σε ορισμένους ήχους. Ποτέ δεν ρώτησες γιατί οι κλειδωμένες πόρτες έχουν σημασία γι’ αυτήν. Απλώς το αποσιώπησες ως “νευρικότητα” της”