Και αν είχε πάει με τα πόδια… πού θα έτρεχε τέτοια ώρα, τρομοκρατημένη και μόνη Βγήκε στη βεράντα, με την ανάσα του να θολώνει στον δροσερό αέρα. “Λάρα!” φώναξε, με τη φωνή του να σπάει στον ήσυχο δρόμο. Τίποτα δεν του απάντησε – ούτε βήματα, ούτε σκιά, ούτε καν το θρόισμα των φύλλων. Η σιωπή φαινόταν πολύ πλήρης, σαν να είχε εξαφανιστεί μέσα της.
Πίσω στο σπίτι, το σπίτι του φάνηκε ξένο. Κάθε οικείο αντικείμενο βρισκόταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, όμως η απουσία της παρουσίας της έκανε κάθε δωμάτιο να μοιάζει κενό. Η λάμψη του τηλεφώνου της στον πάγκο έμοιαζε με μια παράξενη κατηγορία -απόδειξη ότι είχε φύγει έντρομη, χωρίς χρόνο να σκεφτεί ή να αναπνεύσει.