Το πρώτο πράγμα που άγγιξε ήταν το τηλέφωνο της Λάρα. Αν είχε φοβηθεί αρκετά για να τρέξει, ίσως υπήρχε κάτι σε αυτό – μηνύματα, κλήσεις, οτιδήποτε που θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό που την τρόμαξε. Αλλά όταν το σήκωσε, η οθόνη απαιτούσε έναν κωδικό πρόσβασης που δεν αναγνώριζε. Δοκίμασε αυτόν που χρησιμοποιούσαν πάντα για χρόνια, αυτόν που αποκαλούσαν χαριτολογώντας “ο κοινός μας εγκέφαλος”
Απέτυχε. Δοκίμασε μια παραλλαγή, ελπίζοντας ότι είχε κάνει λάθος στη μνήμη του. Κι άλλη αποτυχία. Η Λάρα είχε αλλάξει τον κωδικό της – πρόσφατα, σκόπιμα, χωρίς να του το πει. Η διαπίστωση αυτή έφερε ανησυχία στο στομάχι του. Ποτέ δεν έκρυβαν πράγματα ο ένας από τον άλλον. Τα τηλέφωνα βρίσκονταν ξεκλείδωτα στους πάγκους, οι φορητοί υπολογιστές ανοιχτοί, οι λογαριασμοί μοιράζονταν χωρίς δεύτερη σκέψη.