Οι συνήθειες του Κόνορ τροφοδοτούσαν την παράνοιά της. Δύο φορές την εβδομάδα, σαν ρολόι, γύριζε σπίτι αργά. Χωρίς σαφείς εξηγήσεις. Και πάντα το ίδιο μοτίβο: κατευθείαν στο πλυσταριό, τα ρούχα στο πλυντήριο και μετά στο ντους. “Απλά προσπαθώ να βοηθήσω”, έλεγε. “Για να μπορέσεις να χαλαρώσεις λίγο”
Στην αρχή, προσπάθησε να το πιστέψει. Ίσως όντως προσπαθούσε. Αλλά ακόμα και οι καλές προθέσεις ρίχνουν μεγάλες σκιές όταν φτάνουν αργά το βράδυ και εξαφανίζονται μέσα σε κλειδωμένα συρτάρια. Η Τζούλια άρχισε να παρακολουθεί τις μέρες, τις ώρες, τη συχνότητα των ενεργειών του Κόνορ. Εμφανίστηκαν μοτίβα και δεν ήταν παρήγορα.