Στις έξι ακριβώς, η Τζούλια είδε το αυτοκίνητο του Κόνορ να βγαίνει στο δρόμο και να μπαίνει με άνεση σε μια θέση στάθμευσης κοντά στο καφέ. Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε. Από το δρομάκι, τον είδε να βγαίνει έξω – τέλεια μαζεμένος, με το πουκάμισο καθαρό, τα μανίκια λειασμένα. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του και μετά κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό χωρίς δισταγμό.
Ακολούθησε αργά, προσέχοντας να μην τον βλέπει κανείς. Μέσα από το παράθυρο, τον είδε να επιλέγει ένα τραπέζι κοντά στην είσοδο – ένα με καθαρή θέα στην πόρτα. Δεν μιλούσε στο τηλέφωνό του. Δεν ήταν αφηρημένος. Περίμενε. Ήρεμος. Συγκεντρωμένος. Σαν να το είχε ξανακάνει αυτό.