Ο Τζο ήταν ξαπλωμένος εκεί, με την κατάστασή του να επιδεινώνεται καθώς το φως λιγόστευε. Η ελπίδα του φαινόταν να χάνεται με τη δύση του ήλιου και η πτώση της θερμοκρασίας τον έκανε να τρέμει ανεξέλεγκτα. Η αυξανόμενη ψύχρα στον αέρα ενίσχυσε τα βάσανα του Τζο, καθώς το σώμα του έτρεμε ως απάντηση στο κρύο.
Το πλήθος συνέχισε να κινείται δίπλα του, με τα πρόσωπά τους να φωτίζονται για λίγο από τα φώτα του δρόμου πριν εξαφανιστούν στο αυξανόμενο σκοτάδι. Κάθε περαστικός έριχνε μόνο φευγαλέες ματιές, καθώς η προσοχή τους αποσπάστηκε γρήγορα από τις δικές τους ανησυχίες.