Η ελπίδα του, ωστόσο, ήταν βραχύβια. Οι κλωτσιές συνεχίστηκαν, με κάθε χτύπημα στο κάθισμά του να μοιάζει πιο σκόπιμο από πριν. Απελπισμένος, ο Καρλ γύρισε ξανά, αυτή τη φορά απευθύνοντας την έκκλησή του προς τη μητέρα του αγοριού με αποφασιστικότητα που χρωματιζόταν από τον αυξανόμενο θυμό του. “Με συγχωρείτε, θα μπορούσατε, σας παρακαλώ, να πείσετε τον γιο σας να σταματήσει να κλωτσάει το κάθισμά μου Είναι πολύ ενοχλητικό”
Η γυναίκα σήκωσε επιτέλους το βλέμμα της από το περιοδικό της, με έκφραση ήπιας ενόχλησης. “Ω, τα παιδιά είναι παιδιά”, σήκωσε τους ώμους, με τη φωνή της απορριπτική. “Απλώς προσπαθεί να απασχολήσει τον εαυτό του σε μια μακρά πτήση”