Ο εκνευρισμός του Κέβιν έσβησε εντελώς, και αντικαταστάθηκε από μια αυξανόμενη αίσθηση ανησυχίας. Η συμπεριφορά του αγοριού ήταν κάτι περισσότερο από απλή ενόχληση – ήταν σημάδι βαθύτερου προβλήματος. Ο Κέβιν ένιωσε έντονη την ανάγκη να παρέμβει και να μάθει τι πραγματικά συνέβαινε.
Όταν τα μάτια του αγοριού συνάντησαν για λίγο τα μάτια του Κέβιν, μια λάμψη κατανόησης πέρασε ανάμεσά τους. Ήταν πλέον ξεκάθαρο: το αγόρι δεν ήταν απλώς ενοχλητικό. Προσπαθούσε να επικοινωνήσει κάτι επείγον, αλλά δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό του να μιλήσει. Ο φόβος ήταν βαθιά χαραγμένος στο νεαρό πρόσωπό του.