Τον Έιντεν. Με το πρόχειρο στο χέρι, να περπατάει στο διάδρομο. Επιβράδυνε όταν τα μάτια τους συναντήθηκαν και χαμογέλασε. “Εντάξει”, είπε, “ορκίζομαι ότι δεν σε παρακολουθώ” Εκείνη χαμογέλασε κουρασμένα. “Σίγουρα δεν με περιτριγυρίζεις σαν γεράκι περιμένοντας άλλη μια εξέταση αίματος;”
Εκείνος γέλασε. “Μπα, αυτοί είναι οι φλεβοτομικοί. Εγώ είμαι περισσότερο ο τύπος που σε χτυπάει και σε γοητεύει” Τέντωσε το φρύδι της. “Αυτός είναι ο επίσημος τίτλος σου;” Εκείνος σήκωσε τους ώμους. “Ανεπίσημος. Αλλά το κάνω να δουλεύει” Αυτή τη φορά, η συζήτηση κράτησε περισσότερο -ίσως πέντε, δέκα λεπτά.