Ήταν μια ύπουλη κολύμβηση, το είδος της κατάδυσης που δεν άφηνε περιθώρια για πανικό. Το ρεύμα τραβούσε και στριφογύριζε γύρω από τα πόδια τους και το ταβάνι έμοιαζε να βυθίζεται χαμηλότερα με κάθε μέτρο. Το στήθος του Ηλία έκαιγε από το βάρος του νερού που τον πίεζε. Προσπάθησε να μη σκέφτεται πόσος αέρας είχε απομείνει στη δεξαμενή του.
Μπροστά, το φως του Έντουιν κουνιόταν και τρεμόπαιζε, το μόνο σημείο αναφοράς στο ατελείωτο σκοτάδι. Οι κινήσεις του ήταν σταθερές, αποφασιστικές. Ήταν το μόνο πράγμα που κρατούσε τον Ελάιας σε εγρήγορση. Αυτό, και η σκέψη να μην αφήσει το παιδί να εξαφανιστεί μόνο του σ’ αυτό το μέρος.