Ο γέρος έγνεψε αδύναμα. “Τρεις… ίσως τέσσερις μέρες. Βρήκα αυτή την τσέπη από τύχη. Αναπνέω τον λίγο αέρα που υπάρχει” Η καρδιά του Ηλία χτύπησε δυνατά. “Είσαι τυχερός που είσαι ζωντανός” Έριξε μια ματιά στις δεξαμενές στο έδαφος, δύο άδειες, και οι δύο σημαδεμένες με τα ίδια αρχικά χαραγμένα αχνά στο μέταλλο: Ε.Τ.
Στη συνέχεια, το ένστικτο τον έκανε να ελέγξει το δικό του μετρητή. Η βελόνα αιωρούνταν επικίνδυνα κοντά στο κόκκινο. Η ένδειξη του Έντουιν ήταν η ίδια. “Με το ζόρι έχουμε αρκετά για την επιστροφή”, μουρμούρισε ο Ελάιας. Ο γέρος προσπάθησε να σηκωθεί. “Αφήστε με”, είπε. “Δεν θα τα καταφέρεις αν σπαταλήσεις χρόνο για μένα”