Τον τελευταίο καιρό, ο Λούκας δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τα παράξενα οράματα – αλάτι στον αέρα, το ουρλιαχτό των γλάρων, το ρυθμικό χτύπημα μικρών ποδιών σε ένα μεταλλικό διάδρομο. Ερχόντουσαν χωρίς προειδοποίηση, αναλαμπές μνήμης τόσο ζωντανές που έμοιαζαν δανεικές. Σαν ηχώ από μια ζωή που δεν θυμόταν να έχει ζήσει.
Ποτέ δεν είχε σκεφτεί πολύ την παιδική του ηλικία. Τα χρόνια πριν από την ηλικία των έξι ετών ήταν πάντα μια ήσυχη θολούρα, και ως επί το πλείστον, αυτό δεν τον είχε ενοχλήσει. Αλλά σήμερα, την Ημέρα των Ευχαριστιών, περιτριγυρισμένος από ζεστασιά και γέλιο, ένιωθε σαν μια ιστορία που της λείπει το πρώτο κεφάλαιο. Και για πρώτη φορά, η σιωπή αυτών των χαμένων χρόνων τον εκνεύριζε.
Παρ’ όλα αυτά, ο Λούκας χαμογέλασε, έκανε κουβεντούλα και προσπάθησε να χαθεί στη δίνη των οικογενειακών φωνών και στην ανακουφιστική μυρωδιά της κανέλας και της ψητής γαλοπούλας. Αυτό που δεν ήξερε -αυτό που κανείς δεν μπορούσε να ξέρει- ήταν ότι αυτή η Ημέρα των Ευχαριστιών θα ξεκλείδωνε τα πάντα. Ότι στο τέλος της, η ζωή του δεν θα ήταν όπως τη θυμόταν να είναι…….