“Ήμασταν την τελευταία μέρα της κρουαζιέρας”, συνέχισε η Ντέιζι. “Στη Νάπολη. Η Λούσι έτρωγε παγωτό. Γύρισα και να ‘τος – ο γιος σου. Αυτό το μικρό αγόρι, που ακολουθούσε από πίσω μας σαν να ανήκε. Ψάξαμε για τους γονείς του. Ψάξαμε το πλήθος. Ρωτήσαμε το επώνυμό του. Δεν μπορούσε να θυμηθεί”
“Δεν είχε καν ταμπελάκι πάνω του”, είπε ο Ρόμπερτ, με τη φωνή του πιο τραχιά. “Ούτε επώνυμο. Ούτε αριθμό καμπίνας. Απλά είπε ότι τον έλεγαν Λούκας. Μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν ήταν μαζί μας, το πλοίο είχε ήδη φύγει από το λιμάνι. Είχαμε κολλήσει. Νομίζεις ότι δεν προσπαθήσαμε;”