Το δωμάτιο είχε ησυχάσει. Ο Λούκας στεκόταν στο μάτι της καταιγίδας, με την καρδιά του να χτυπάει στα πλευρά του. Τα μάτια του πήγαιναν από πρόσωπο σε πρόσωπο – η γεμάτη δάκρυα οργή της Κιάρα, η εμβρόντητη σιωπή του Τζέιμς, η ικετευτική απελπισία της Ντέιζι. Οι άνθρωποι που τον μεγάλωσαν. Και οι άγνωστοι που κάποτε τον είχαν χάσει.
Ο Τζέιμς μίλησε τελικά. “Λες ότι… σε ακολούθησε από το πλοίο Ότι δεν ήταν…;” Δεν μπόρεσε να τελειώσει την πρόταση. Ο Ρόμπερτ έγνεψε αργά. “Δεν τον πήραμε εμείς. Τον βρήκαμε. Και μετά το πλοίο εξαφανίστηκε” Ο Τζέιμς στράφηκε προς την Κιάρα. “Ήταν στη Νάπολη. Είπες ότι η τελευταία φορά που τον είδες ήταν στη Νάπολη”