“Δεν το ήξερα”, είπε ο Λούκας με βραχνή φωνή. “Δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά” Η Κιάρα έκανε ένα βήμα προς το μέρος του. “Αλλά τώρα ξέρεις”, ψιθύρισε. “Ήσουν ο πρώτος μας. Είσαι ακόμα δικός μας” Η Ντέιζι ανατρίχιασε, αλλά δεν είπε τίποτα. Ο Λούκας απομακρύνθηκε. Οι τοίχοι ήταν πολύ κοντά. Το δωμάτιο ήταν πολύ δυνατό.
Η Λούσι έβαλε ένα χέρι στον ώμο του, σιωπηλά. Η μικρή του αδελφή. Η μόνη που δεν είχε μιλήσει. Τα μάτια της έλεγαν τα πάντα: ότι τον αγαπούσε, ακόμα κι αν το αίμα δεν ταίριαζε. Ακόμα κι αν η μοίρα είχε μπερδέψει τα μαθηματικά. Ο Λούκας κατάπιε δυνατά. Τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο.